Της Χριστίνας Πλούμπη
Γιατί την ώρα που η χώρα στην οποία γεννήθηκε το Ολυμπιακό Πνεύμα κρίνεται από τη Διεθνή Επιτροπή Μεσογειακών Αγώνων ανάξια να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις που ανέλαβε ,την διοργάνωση δηλαδή των Μεσογειακών αγώνων του 2013 ,εμείς είμαστε έτοιμοι να φαγωθούμε μεταξύ μας.
-Ποιός έφταιξε;
-Όχι! Ποιός έφταιξε περισσότερο;
-Όχι! Ποιός έφταιξε πρώτος;
Σε μια χώρα που φωνάζει ‘Βοήθεια!’, το μίασμα του διχασμού έχει αρχίσει πια να αλλοιώνει τα χαρακτηριστικά μας. Αντί όλοι μαζί – χειρώνιος λαβή-να συμπορευτούμε κόντρα στο κατασκευασμένο …αναπόφευκτο ,λουφάζουμε στα κρησφύγετα της ιδιοτέλειας ,προσηλωνόμαστε στον κόσμο όπως μας δόθηκε και οδηγούμαστε στην παγίδα της μετριότητας με την ηχώ, κέλευσμα υποταγής να ψελλίζει ‘Παραδίνομαι’ αμαχητί .
Θλίβομαι…
Γιατί στη χώρα που εκκολάφτηκαν οι λέξεις ‘πολιτική’ και ‘δημοκρατία’ εθελοτυφλούμε στους διαφόρων χρωμάτων δημαγωγούς .Εθνοπατέρες , που ή βίαια πράττουν ή υποκινούν ‘τυφλές’ εξεγέρσεις δίχως οι ίδιοι να έχουν κάνει το παραμικρό για να πάει αυτός ο τόπος ένα βήμα μπροστά.
Μια ταξική αταξία ροκανίζει τη ραχοκοκαλιά της μοντέρνας κοινωνίας.
Μια παραπλανητική τάξις πραγμάτων που αποδυναμώνει τα θεμέλια ενός νέου οράματος. Μας πούλησαν το μίζερο ρούχο του συμβιβασμού σε τιμή ευκαιρίας και το φορέσαμε…Εφάπαξ;
Διάγνωση : Υποτροπιάζουσα μορφή χαμένης αυτοεκτίμησης . Και γινόμαστε σιγά –σιγά κάτι σαν δούλοι και αφεντάδες αλλά με ευρωπαϊκά αναγνωρισμένες συμβάσεις εργασίας.
Θλίβομαι…
Γιατί η χώρα η οποία υπήρξε προστάτιδα πολλών ανά τον κόσμο πνευματικών ανθρώπων που λόγω αντίθετων φρονημάτων διώχθηκαν από τη χώρα τους, κρίθηκε
από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αναξιόπιστη να αναλάβει αιτούντες για άσυλο. Οι δημόσιοι οργανισμοί δυσλειτουργούν , η γραφειοκρατία κωλυσιεργεί και οι Ελληνικές Αρχές ενεργούν παρωπιδικά αφαιρώντας αναίμακτα από κάθε τους ενέργεια την ανθρώπινη υπόσταση. Η ταφόπλακα της εθνικής μας υπόληψης . Ενθάδε κείται : Αξιοκρατία Λειψή - Δημοκρατία Πληγωμένη.
Θλίβομαι…
Που το ‘Εθνικό Σπίτι της Ελλάδος’, το Ελληνικό Πανεπιστήμιο γίνεται όλο και πιο συχνά χώρος βεβήλωσης της ,αρχικά ελεύθερης διακίνησης ιδεών. Πεδίο μάχης πολιτικά αντιπάλων συμφερόντων και ‘πεφωτισμένων’ που στεγάζουν τη Δαρβινική τους αλαζονεία στις στοές της γνώσης κυοφορώντας όμως μια επικίνδυνη τάση ανομίας.
Θλίβομαι…
Όταν ακούω από στόματα νέων ανθρώπων να φωνάζουν με μια περίεργη λάμψη στα μάτια πως ‘Μια Χούντα θα μας σώσει!’…χωρίς να την έχουν καν ζήσει. Δεν σέβονται τη ζωή που τους χαρίστηκε ούτε την τιμούν. Αντί να αναζητούν και να απαιτούν το αντίδοτο στην, προχωρημένου σταδίου , κοινωνική σήψη αυτοί αρωματίζονται ακριβές κολόνιες .Φωτιά και όλεθρος το μέλλον που ελπίζουν.
Θλίβομαι…
Γιατί η κάθε μέρα που περνάει μου δίνει κάτι καινούργιο για να θλίβομαι.
Ότι φαινόταν τίμιο και υγιές δεν είναι πια! Αφήσαμε τη μανία για κοινωνική αποκατάσταση να υπερισχύσει του πάθους για ευημερία και πρόοδο δίνοντας στη ζωή μας τη μορφή ηλεκτρονικού παιχνιδιού με επίπεδα δυσκολίας.
2009…δύσκολο,2010…δυσκολότερο,2011 …δραματικά δύσκολο…και περιμένουμε το Game Over.
Θλίβομαι γιατί…
Αν γινόμασταν λίγο περισσότερο ιδεολόγοι
Αν γινόμασταν περισσότερο αυθεντικοί και λιγότερο αυθεντίες
Αν γινόμασταν ομάδες και όχι αθροίσματα ατόμων
Αν γινόμασταν και πάλι μαχητές
Τότε ‘Τίποτα δεν θα ήταν πιο δυνατό από μια Ιδέα της οποίας ο καιρός έχει
φτάσει’(Β.Ουγκώ)
Χριστίνα Πλούμπη
Γιατί την ώρα που η χώρα στην οποία γεννήθηκε το Ολυμπιακό Πνεύμα κρίνεται από τη Διεθνή Επιτροπή Μεσογειακών Αγώνων ανάξια να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις που ανέλαβε, την διοργάνωση δηλαδή των Μεσογειακών αγώνων του 2013 ,εμείς είμαστε έτοιμοι να φαγωθούμε μεταξύ μας.-Ποιός έφταιξε;
-Όχι! Ποιός έφταιξε περισσότερο;
-Όχι! Ποιός έφταιξε πρώτος;
Σε μια χώρα που φωνάζει ‘Βοήθεια!’, το μίασμα του διχασμού έχει αρχίσει πια να αλλοιώνει τα χαρακτηριστικά μας. Αντί όλοι μαζί – χειρώνιος λαβή-να συμπορευτούμε κόντρα στο κατασκευασμένο …αναπόφευκτο ,λουφάζουμε στα κρησφύγετα της ιδιοτέλειας ,προσηλωνόμαστε στον κόσμο όπως μας δόθηκε και οδηγούμαστε στην παγίδα της μετριότητας με την ηχώ, κέλευσμα υποταγής να ψελλίζει ‘Παραδίνομαι’ αμαχητί .
Θλίβομαι…
Γιατί στη χώρα που εκκολάφτηκαν οι λέξεις ‘πολιτική’ και ‘δημοκρατία’ εθελοτυφλούμε στους διαφόρων χρωμάτων δημαγωγούς .Εθνοπατέρες , που ή βίαια πράττουν ή υποκινούν ‘τυφλές’ εξεγέρσεις δίχως οι ίδιοι να έχουν κάνει το παραμικρό για να πάει αυτός ο τόπος ένα βήμα μπροστά.
Μια ταξική αταξία ροκανίζει τη ραχοκοκαλιά της μοντέρνας κοινωνίας.
Μια παραπλανητική τάξις πραγμάτων που αποδυναμώνει τα θεμέλια ενός νέου οράματος. Μας πούλησαν το μίζερο ρούχο του συμβιβασμού σε τιμή ευκαιρίας και το φορέσαμε…Εφάπαξ;
Διάγνωση : Υποτροπιάζουσα μορφή χαμένης αυτοεκτίμησης . Και γινόμαστε σιγά –σιγά κάτι σαν δούλοι και αφεντάδες αλλά με ευρωπαϊκά αναγνωρισμένες συμβάσεις εργασίας.
Θλίβομαι…
Γιατί η χώρα η οποία υπήρξε προστάτιδα πολλών ανά τον κόσμο πνευματικών ανθρώπων που λόγω αντίθετων φρονημάτων διώχθηκαν από τη χώρα τους, κρίθηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αναξιόπιστη να αναλάβει αιτούντες για άσυλο. Οι δημόσιοι οργανισμοί δυσλειτουργούν , η γραφειοκρατία κωλυσιεργεί και οι Ελληνικές Αρχές ενεργούν παρωπιδικά αφαιρώντας αναίμακτα από κάθε τους ενέργεια την ανθρώπινη υπόσταση. Η ταφόπλακα της εθνικής μας υπόληψης. Ενθάδε κείται: Αξιοκρατία Λειψή - Δημοκρατία Πληγωμένη.
Θλίβομαι…
Που το ‘Εθνικό Σπίτι της Ελλάδος’, το Ελληνικό Πανεπιστήμιο γίνεται όλο και πιο συχνά χώρος βεβήλωσης της ,αρχικά ελεύθερης διακίνησης ιδεών. Πεδίο μάχης πολιτικά αντιπάλων συμφερόντων και ‘πεφωτισμένων’ που στεγάζουν τη Δαρβινική τους αλαζονεία στις στοές της γνώσης κυοφορώντας όμως μια επικίνδυνη τάση ανομίας.
Θλίβομαι…
Όταν ακούω από στόματα νέων ανθρώπων να φωνάζουν με μια περίεργη λάμψη στα μάτια πως ‘Μια Χούντα θα μας σώσει!’…χωρίς να την έχουν καν ζήσει. Δεν σέβονται τη ζωή που τους χαρίστηκε ούτε την τιμούν. Αντί να αναζητούν και να απαιτούν το αντίδοτο στην, προχωρημένου σταδίου , κοινωνική σήψη αυτοί αρωματίζονται ακριβές κολόνιες. Φωτιά και όλεθρος το μέλλον που ελπίζουν.
Θλίβομαι…
Γιατί η κάθε μέρα που περνάει μου δίνει κάτι καινούργιο για να θλίβομαι.
Ότι φαινόταν τίμιο και υγιές δεν είναι πια! Αφήσαμε τη μανία για κοινωνική αποκατάσταση να υπερισχύσει του πάθους για ευημερία και πρόοδο δίνοντας στη ζωή μας τη μορφή ηλεκτρονικού παιχνιδιού με επίπεδα δυσκολίας
2009…δύσκολο,2010…δυσκολότερο,2011 …δραματικά δύσκολο…και περιμένουμε το Game Over.
Θλίβομαι γιατί
Αν γινόμασταν λίγο περισσότερο ιδεολόγοι
Αν γινόμασταν περισσότερο αυθεντικοί και λιγότερο αυθεντίες
Αν γινόμασταν ομάδες και όχι αθροίσματα ατόμων
Αν γινόμασταν και πάλι μαχητές
Τότε ‘Τίποτα δεν θα ήταν πιο δυνατό από μια Ιδέα της οποίας ο καιρός έχει φτάσει’(Β.Ουγκώ)
Χριστίνα Πλούμπη
BESTTV
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου